Ανανήψαντες χριστιανοί...

Η Μακρόνησος, για όσους δε γνωρίζουν, είναι ένα βραχονήσι απέναντι από το Λαύριο.
Πριν από περίπου εξήντα χρόνια, αυτός ο τόπος ήταν τόπος μαρτυρίου για πολλούς άτυχους Έλληνες, στους οποίους κάποια μεγαλολαμόγια, που ήθελαν να τα κονομήσουν χοντρά από το περιβόητο «Σχέδιο Μάρσαλ», τους «διέγνωσαν» μια ασθένεια που ήταν τότε της μόδας...
Πρόκειται για την ασθένεια του ...κομμουνισμού, από την οποία βέβαια οι «ασθενείς» ούτε που τη γνώριζαν ούτε βέβαια «έπασχαν»...
Όμως, δε τους ρώτησε κανείς... Κι έτσι, κρίνοντας τα λαμόγια ή αλλιώς οι «γιατροί» ότι χρήζουν «θεραπείας» τους άσκησαν μια ιδιαίτερα ειδική αγωγή...
Ξύλο το πρωί, ξύλο το μεσημέρι, ξύλο το βράδυ... όσο πιό βαριά ήταν η «ασθένεια» τόσο πιό πολύ ξύλο έπεφτε...
Πολλοί από τους ασθενείς δε άντεξαν τη «θεραπεία»... είτε τρελάθηκαν είτε πέθαναν από τις ...παρενέργειές της...
Όμως, πολλοί έγιναν «καλά»! Ξέφυγαν από αυτή την «ασθένεια»...
Ανάρρωσαν ή αλλιώς ανένηψαν...
Ωστόσο, δεν έφευγαν αμέσως από το «αναρρωτήριο»! Επειδή η εν λόγω «ασθένεια» ήταν ιδιαίτερα σοβαρή και μεταδοτική, στα πλαίσια της «θεραπείας», οι «γιατροί» έκαναν «εξετάσεις» στους ανανήψαντες, ήτοι τους έβαζαν να «θεραπεύουν» όσους ακόμα δεν είχαν καταφέρει να γίνουν «καλά»... Κι έτσι λοιπόν πολλοί ανανήψαντες, προκειμένου να μην ...υποτροπιάσουν, ξεσπούσαν στους μέχρι πρότινος συν-ξυλοδαρμένους...
Γνωρίζοντας τι θα τους περίμενε εάν υποτροπίαζαν, έδειξαν μερικοί από αυτούς (γιατί πολλοί προτίμησαν να υποτροπιάσουν) υπερβάλλοντα ζήλο και επιδόθηκαν σε μεγαλύτερες θηριωδίες από αυτές τις οποίες οι ίδιοι είχαν υποστεί...
Αυτή η αντίδραση δε μπορεί κανείς να την κρίνει... Τα βασανιστήρια λυγίζουν και τους πιο σκληρούς και ηθικούς χαρακτήρες και μετατρέπουν τον άνθρωπο σε ζώο... Άλλωστε αυτός είναι και ο σκοπός των εγκληματικών μυαλών που δημιούργησαν αυτό το κολαστήρι...
Πολλές φορές όμως δεν είναι μόνον ο ανθρώπινος πόνος που αλλάζει τη στάση και τη συμπεριφορά του ανθρώπου...
Πολλές φορές είναι και οι βαθύτεροι φόβοι, οι ενοχές, οι ανησυχίες που πηγάζουν από άδηλες πράξεις... Που κυριεύουν την ανθρώπινη ψυχή...
Σε αυτές τις περιπτώσεις ο άνθρωπος, ως άλλος μακρονησιώτης καταξυλοκοπημένος, εκλιπαρεί να «ανανήψει»... Δηλώνει «μετάνοιες» και ζητά από το Θεό να του δώσει την ευκαιρία να αποδείξει ότι έχει «ανανήψει»... Και επειδή ο Θεός έχει τους αντιπροσώπους Του στη γη, ήτοι τον κλήρο, ο αγωνιώδης «ανανήψας» πασχίζει να αποδείξει ότι πιστεύει... Κάνει μεγάλους σταυρούς, συμμετέχει σε ...δρώμενα, συμμετέχει ανελλιπώς στα κηρύγματα, λοιδορεί όποιον δε συμμετέχει όσο ο ίδιος στα της Εκκλησίας...
Ο «ανανήψας» κάποτε δεν είχε τις ίδιες ιδέες... ίσως ήταν σοσιαλιστής, ψιλοάθεος... τώρα είναι ΠΙΣΤΟΣ...
Ο κλήρος δεν πολυπιστεύει τον ανανήψαντα... Αλλά αφού του κάνει τη δουλειά, δεν ενοχλείται...
Οι ανανήψαντες είναι παντού... τους βλέπουμε παντού... Είναι δύστυχοι όμως... Δεν πρόκειται να ησυχάσουν από τους φόβους τους...
Δεν πρόκειται να τους σώσει ο κλήρος...
Γιατί ό,τι έχουν κάνει στη ζωή τους δεν ξεχνιέται... Όσους σταυρούς κι αν κάνουν...
Π.Α.Μ.

Πηγή: "Παρρησία Μεγαλόπολης" Ιανουάριος 2009
http://www.parrisianews.gr/