Θα μπορούσε, πιστεύει, επιπλέον να παίξει και συντονιστικό ρόλο επισημαίνοντας την αυξημένη ευθύνη που δημιουργούν τα τραγικά αυτά περιστατικά στο τμήμα του Πανεπιστημίου που δραστηριοποιείται στο αντικείμενο. Μάλιστα, σκέφτεται να επισπεύσει την υλοποίηση της σκέψης για διοργάνωση ενός συμποσίου, με την άδεια του Πανεπιστημίου φυσικά και τη συμμετοχή όλων των εμπλεκόμενων φορέων. “Πρέπει να κατατεθεί άμεσα πρόταση, διότι το ανάγλυφο της Πελοποννήσου μας δίνει τη δυνατότητα να κάνουμε πολλά πράγματα στη θάλασσα, στα βουνά, στα ποτάμια... Η ανάπτυξη αυτών των δραστηριοτήτων δίνει και δουλειά σε ξενοδοχεία, καταστήματα εξειδικευμένου εμπορίου...” παρατηρεί μεταξύ άλλων. “Τα μέτρα ασφάλειας που τηρούνται είναι σε ικανοποιητικό επίπεδο, όμως η έλλειψη φορέα διαχείρισης κεντρικά από το υπουργείο Τουρισμού, την Πολιτεία και από την Περιφέρεια και σε επίπεδο πιστοποίησης, μας οδηγεί σε κάποια δυσκαμψία. Θα μπορούσε να υπάρχει μεγαλύτερη πιστοποίηση και έλεγχος“ σημειώνει παρατηρώντας πως “τώρα ελέγχονται μόνο οι εμπλεκόμενοι στην κατάδυση και οι οδηγοί βουνού“. Άρα, πρέπει να γίνει ένας κεντρικός φορέας πιστοποίησης όλων των εταιρειών συμπεραίνει αναφέροντας πως στην Ελλάδα έχει καταγράψει ο ίδιος 55 extreme δραστηριότητες και περίπου 65 πολύ σοβαρές εταιρείες. Αλλά το νομοθετικό κενό που και ο ίδιος εντοπίζει πρέπει να πάψει να υπάρχει.
“Στην Ελλάδα γρήγορα ξεχνά κανείς“ λέει επισημαίνοντας την επίσπευση των διαδικασιών πριν αρχίσει και πάλι να ξεχνιέται η νέα τραγωδία που μακάρι να είναι η τελευταία. “Δεν υπάρχουν extreme sports χωρίς ρίσκο. Διαφορετικά χάνει την αξία της η ενασχόληση. Όμως, μπορούν να αυξηθούν και να βελτιωθούν τα μέτρα ασφάλειας“ επισημαίνει. Ειδικότερα για το τελευταίο δυστύχημα παρατηρεί πως στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, Ιανουάριο μήνα, θα μπορούσε ενδεχομένως να είχε προβλεφθεί ο κίνδυνος ευκολότερα απ‘ ότι το Μάιο του 2007. Και πάλι επισημαίνει την ανάγκη η Πολιτεία να συμβάλει βοηθώντας τους διοργανωτές των δραστηριοτήτων καθοριστικά. Για την πιστοποίηση των εκπαιδευτών κ.λπ. λέει πως θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και ευρωπαϊκά κονδύλια, “που πολλές φορές μένουν ανεκμετάλλευτα“.
Ο κ. Κυπραίος τονίζει πως “κι εδώ το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου μπορεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο“.
Σε μια καταγραφή που έχει κάνει αναφορικά με τους κανονισμούς και τους επανακανονισμούς των ακραίων σπορ παρατηρεί: “Τις τελευταίες δεκαετίες, πέρα από την επαγγελματική ενασχόληση με τα ακραία σπορ, ιδιαίτερα διαδεδομένη είναι τόσο η ερασιτεχνική ενασχόληση με αυτά όσο και η άσκηση ενός ακραίου σπορ ως μέρους μιας τουριστικής δραστηριότητας ή δραστηριότητας αναψυχής. Και οι τρεις κατηγορίες έχουν σαν κίνητρο την αγάπη για τη φύση και την περιπέτεια, ωστόσο ο διαχωρισμός μεταξύ τους είναι απαραίτητος για την ανάλυση του θέματος που μας απασχολεί. Ο αθλητής κάθε φορά έχει στο νου του την κατάκτηση ενός νέου στόχου, έχοντας επίγνωση της παράλληλης έκθεσής του σε πιθανό τραυματισμό ή ακόμα και θάνατο. Το ίδιο και ο ερασιτέχνης, εφόσον είναι σωστά ενημερωμένος. Δε συμβαίνει το ίδιο όμως με αυτούς που έρχονται σε επαφή με τα ακραία αθλήματα μέσα από τον τουρισμό ή διάφορες άλλες εναλλακτικές δραστηριότητες, οι οποίοι μοιραία εξαρτώνται από τις ικανότητες και τις γνώσεις του οδηγού-εκπαιδευτή τους“. Και για να παρουσιάσει την πραγματικότητα μέσα από γεγονότα, παραθέτει μερικά από τα τραγικά περιστατικά που έχουν συμβεί στον ευρύτερο χώρο των ακραίων αθλημάτων, σύμφωνα με πηγές και δημοσιεύματα:
- O Carl Boenish, επινοητής του BASE jumping, σκοτώθηκε το 1984 σε άλμα στην Νορβηγία.
Η Danelle Ballengee, adventure racer, γλίστρησε σε κομμάτι πάγου και έπεσε από γκρεμό. Ευτυχώς επέζησε.
- Στις 23 Ιανουαρίου 2003 επτά άτομα με ατομικά καγιάκ επιχειρούν να διασχίσουν τμήμα του Κρικελοπόταμου στην Ευρυτανία. Βρέθηκαν αντιμέτωποι με την ανεβασμένη στάθμη του ποταμού και κινδύνεψαν. Μετά από διαδοχικά γεγονότα ευτυχώς δεν υπήρξαν απώλειες.
- Στις 13 Φεβρουαρίου 2005 μια ομάδα από 28 ορειβάτες στο Μαίναλο έπεσε θύμα χιονοστιβάδας που είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο τεσσάρων και τον τραυματισμό επτά ατόμων.
- Στις 26 Μαΐου 2007 στον ποταμό Λούσιο σκοτώθηκαν 8 άτομα, από μια ομάδα 18, όταν παρασύρθηκαν από μεγάλο όγκο νερού και λάσπης που κατέβασε το ποτάμι. Το γραφείο που διοργάνωσε τη δραστηριότητα, αν και υποστήριξε ότι είχαν ληφθεί όλα τα αναγκαία μέτρα ασφαλείας, δεν είχε προμηθεύσει την ομάδα ούτε καν με τον στοιχειώδη εξοπλισμό δεν είχαν κράνη.
- Γενικότερα από το 1931 η Ελληνική Ομοσπονδία Ορειβασίας και Αναρρίχησης έχει καταγράψει συνολικά 89 περιστατικά ατυχημάτων σε βουνά της Ελλάδας, τόσο Ελλήνων όσο και ξένων, που οφείλονται είτε σε προβλήματα υγείας (εγκεφαλικό, καρδιακή προσβολή) είτε σε φυσικά φαινόμενα (χιονοθύελλα, χιονοστιβάδα, κεραυνός) είτε σε λανθασμένους χειρισμούς (γλίστρημα, πτώση σε βάραθρο, πτώση σε αναρρίχηση, πνιγμός).
- Από το 1976 έως το 2007 έχουν καταγραφεί από την ίδια Ομοσπονδία 15 ατυχήματα Ελλήνων σε βουνά του εξωτερικού από αιτίες όπως γλίστρημα, πτώση από ράπελ, χιονοθύελλα, χιονοστιβάδα, κατολίσθηση.
- Στις 24/8/2008 επτά Γάλλοι και Ιταλοί αλπινιστές τραυματίστηκαν από ογκώδη χιονοστιβάδα στο Λευκό Όρος στα 3.600 μέτρα, στο μέσο μιας προσφιλούς στους αλπινιστές διαδρομής.
- Στις 29 Απριλίου 2008 στον ποταμό Kawarau της Ν. Ζηλανδίας σκοτώθηκε μια γυναίκα, μέλος γκρουπ τουριστών, η οποία βυθίστηκε και παγιδεύτηκε ανάμεσα σε βράχους στο μέσο του ποταμού. Η εταιρεία που οργάνωσε τη δραστηριότητα παρουσίασε την κατάβαση σαν μια “ακραία περιπέτεια αδρεναλίνης“ και στο ηλεκτρονικό της site υπόσχεται μια πλήρη ενημέρωση για την ασφάλεια, καθώς και επίδειξη και πρακτική πριν την κατάβαση. Το περιστατικό συνέβη δύο βδομάδες μετά το θάνατο 6 μαθητών και της δασκάλας τους καθώς διέσχιζαν το φαράγγι ποταμού της Ν. Ζηλανδίας συνοδευόμενοι από οδηγό. Αιφνιδιάστηκαν από τα φουσκωμένα νερά του ποταμού και παρασύρθηκαν, χτυπώντας πάνω σε βράχους.
- Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία για ατυχήματα σε σπήλαια στην Ιταλία, το 83% των ατυχημάτων οφείλονται στον ανθρώπινο παράγοντα, το 12% είναι αδιευκρίνιστο και μόλις το 5% οφείλεται στον παράγοντα τύχη. Σύμφωνα με την ίδια έρευνα συνηθέστερες αιτίες είναι η απροσεξία/αμέλεια, ενώ το 64% των ατυχημάτων έγιναν από έμπειρους σπηλαιολόγους και το 36% από νέους.
Συμπερασματικά ο κ. Κυπραίος αναφέρει πως “από όσα αναφέρθηκαν προκύπτει η έλλειψη σαφούς θεσμικού πλαισίου στα περισσότερα αθλήματα που θεωρούνται ακραία.
Όμως η αύξηση των δραστηριοτήτων αναψυχής καθώς και η πληθώρα γραφείων που τις παρέχουν καθιστούν απαραίτητα:
- την πιστοποίηση των γραφείων από ανεξάρτητα όργανα που να επιβεβαιώνουν ότι μια υπηρεσία έχει δοκιμαστεί και ότι η ποιότητά της είναι αντικείμενο συνεχών ελέγχων.
Ειδικά σε ό,τι αφορά τις δραστηριότητες αναψυχής, είναι μάταιο να περνά από έλεγχο ποιότητας ο εξοπλισμός που χρησιμοποιείται και όχι τα γραφεία που τις διοργανώνουν.
- την δημιουργία ειδικής νομοθεσίας που να ρυθμίζει θέματα σχετικά με τους εφαρμοστέους κανόνες και την ενδεχόμενη ευθύνη των εμπλεκομένων μετά από ατύχημα“.
Πηγή: "Ελευθερία" Καλαμάτας 2-2-2009
http://www.eleftherianews.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου